สวัสดีนะค่ะเพื่อนๆ เราจะพาไปเที่ยวเมืองสุดฮิปและยังเป็นมรดกโลกอีกด้วย นั่นก็คือที่ Georgetown ปีนังค่ะ

ปูเลาปีนัง (มลายู: Pulau Pinang) เป็นหนึ่งในสิบสามรัฐที่ประกอบขึ้นเป็นสหพันธรัฐมาเลเซีย รัฐปีนังประกอบด้วยพื้นที่ 2 ส่วน ได้แก่ เกาะปีนัง ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากแผ่นดินใหญ่ทางชายฝั่งตะวันตกของประเทศ และเป็นที่ตั้งของจอร์จทาวน์ซึ่งเป็นเมืองหลวงของรัฐ 
ปีนัง (Penang) เป็นรัฐหนึ่งในจำนวน 12 รัฐของประเทศมาเลเซียส่วนที่เป็นภาคพื้นคาบสมุทร เช่นเดียวกับรัฐเคดะห์ พื้นที่ของรัฐปีนังแบ่งเป็น 2 ส่วน ได้แก่ เกาะปีนัง (ภาษามลายูเรียกว่า Pulau Pinang) และฝั่งแผ่นดินใหญ่ที่เรียกว่า ไปร (Perai) หรือบัตเตอร์เวิร์ธ (Butterworth)  เมืองเอกของรัฐปีนังตั้งอยู่บนเกาะปีนังชื่อว่า เมืองจอร์จทาวน์ (Georgetown)

ในอดีตเกาะปีนังหรือที่คนไทยเรียกว่า “เกาะหมาก” เป็นเพียงเกาะที่มีแต่ป่าเขาและหมู่บ้านชาวประมง เกาะนี้อยู่ภายใต้การปกครองของสุลต่านแห่งเคดะห์และไม่ได้ใช้ทำอะไรมากนัก ผู้ที่มาบุกเบิกเกาะปีนังคือ กัปตันฟรานซิส ไลท์ (Francis Light) ตัวแทนของบริษัทอีสต์อินเดียของอังกฤษเพื่อใช้เป็นท่าเรือ โดยฝ่ายอังกฤษทำสัญญาเช่าเกาะปีนังจากสุลต่านอับดุลเลาะห์แห่งเคดะห์ เมื่อ พ.ศ.2329 กัปตันไลท์ตั้งชื่อเกาะแห่งนี้ใหม่ว่า เกาะปรินส์ออฟเวลส์ (Prince of Wales island) และเริ่มมีการตั้งชุมชนเมืองตามแบบแผนเมืองอาณานิคมของอังกฤษ ซึ่งเมืองใหม่แห่งนี้ชื่อว่าจอร์จทาวน์ (Georgetown) อันมีที่มาจากพระนามของพระเจ้ายอร์ชที่ 3 กษัตริย์อังกฤษในสมัยนั้น

อังกฤษใช้ปีนังเป็นเมืองท่าและพัฒนาเป็นศูนย์กลางการปกครองอาณานิคมช่องแคบมะละกา (Straits Settlemants) มายาวนาน จนกล่าวได้ว่าเมื่อร้อยกว่าปีที่แล้ว ปีนังเป็นเมืองที่เจริญที่สุดแห่งหนึ่งในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ นอกเหนือจากการพัฒนาบ้านเมืองของอังกฤษแล้ว เกาะปีนังยังเป็นที่รวมของถิ่นฐานผู้คนหลากเชื้อชาติ ทั้งชาวจีนที่อพยพมาทำมาหากินตั้งแต่ปลายสมัยราชวงศ์ชิงแล้วมีการแต่งงานกับคนพื้นเมืองจนกลายเป็นพวกเปอรานากัน (Peranakan) ชาวทมิฬอินเดียใต้ที่เข้ามาเป็นแรงงานสร้างสรรค์สิ่งต่างๆให้รัฐบาลอังกฤษ ชาวมลายูพื้นเมืองที่ยังคงรักษาขนบธรรมเนียมแบบมุสลิม และชาวไทยสยามที่ไปมาหาสู่และอยู่อาศัยหลายชั่วอายุคน ด้วยความหลากหลายทางเชื้อชาตินี่เองที่ทำให้ปีนังมีเสน่ห์ทางวัฒนธรรมที่แตกต่างจากภูมิภาคอื่นของมาเลเซียอย่างชัดเจน ทั้งศิลปกรรม วิถีชีวิต ศาสนสถาน และวัฒนธรรมประเพณี แม้ว่าอังกฤษจะสละอาณานิคมแห่งนี้ไปเมื่อประเทศมาเลเซียประกาศอิสรภาพในปี พ.ศ.2500 แต่รัฐบาลมาเลเซียก็ยังคงรักษาความหลากหลายทางวัฒนธรรมเช่นนี้อันเป็นเอกลักษณ์ของเกาะปีนังต่อไป จนกระทั่งสามารถเสนอชื่อเขตโบราณสถานและวัฒนธรรมเมืองจอร์จทาวน์เพื่อขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก (World Heritage) รับรองโดยองค์การ UNESCO ได้สำเร็จในปี พ.ศ.2551

ปัจจุบันนี้เมืองเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยอาคารสวยๆสไตล์ชิโน-โปรตุกีสทั่วทั้งเมือง นอกจากนั้นยังมีภาพวาดบนกำแพงสวยๆ (Street Arts)ให้ชมกันตลอดเส้นทาง ที่เหมาะสำหรับคนที่ชอบการถ่ายรูปมากค่ะ  มาเมืองนี้ถือว่าคุ้มค่ามาก และยังมีร้านอาหารให้ลองชิมเยอะมากๆ(Food Streets) การเดินทางท่องเที่ยวในเมืองนี้ก็สะดวก มีรถเมล์ไปยังจุดต่างๆ รถเมล์ฟรีทั่วเมืองจอร์จทาวน์ก็มีนะเออ มีจักรยานให้เช่าปั่นเที่ยวรอบเมืองก็มีเช่นกัน
ส่วนเราชอบเดินพร้อมแผนที่ในมือ1แผ่น มาตามไปเดินเที่ยวเมืองสุดฮิปด้วยกันดีกว่าค่ะ

การเดินทาง
เราเริ่มเดินทางภูเก็ตเลย น้องกะแม่มาส่งอีกเช่นเคย ครั้งนี้ใช้บริการสายการบินหางแดง ซึ่งเปิดเส้นทาง ภูเก็ต-ปีนังใหม่ สะดวกกับเรามากมาย แต่เวลาที่เลือกบินอาจจะไปถึงค่ำหน่อย จขกท.เคยเข้าไปปีนังแล้วหลายปีก่อนโดยผ่านท่าเรือเพราะเคยทำงานอยู่เรือสำราญที่เข้าจอดเทียบท่าที่Jetty การเดินทางครั้งนี้เลยเป็นการเดินทางเข้าปีนังโดยสนามบิน การเตรียมตัวเดินทางแม้จะจองตั๋วปุบปับแต่ก็ไม่ได้ดูกังวลวุ่นวายเหมือนกระทู้ครั้งที่แล้วเรื่องราวของการไปสิงคโปร์หลังเปลี่ยนชื่อ
เพราะที่มาเลเซียตอนนี้ไม่ต้องมีเขียนใบตม.เข้าเมือง ใช้เพียงสแกนนิ้วชี้คู่เท่านั้น แต่ก็ยังรวบรวมเอกสารใบเปลี่ยนชื่อ- นามสกุลไปเผื่อด้วยเหมือนเดิม ที่สำคัญตอนไปลางานกับpersonel แบบเร่งด่วน(อีกแล้ว) ยังได้ใบรับรองการทำงานมาด้วย พี่เค้าทำให้เลยบอกให้เอาไปเผื่อไว้ก่อน ไม่ใช้ก็ไม่เป็นไร หลังจากได้ตั๋วก็มองหาที่พัก โจทย์คืออยากได้ที่พักกลางเมือง เดินถึง ราคาโอเค รีวิวต้องดีด้วยเพราะที่พักเยอะมากในจอร์จทาวน์
ไฟลล์21.00-23.05 ใช่เวลาเดินทางประมาณ1ชม.เท่านั้น เวลาที่มาเลเซียจะเร็วกว่าเรา 1ชม. เราไปถึงสนามบินตั้งแต่เย็น แบกเป้ไปก็เป็นHand carry ไม่โหลดกระเป๋า ก็เลยทำเช็คอินที่ Self check in kiosk เลย
ได้บอร์ดดิ้งพาสมาอย่างรวดเร็ว
ต่อไปก็ต้องแลกเงิน ค่าเงินมาเลเซียสกุล ริงกิต วันนี้เรทเท่ากันหมดทุกบูธอยู่ที่ 8.6 ถือว่าพอรับได้ค่ะ

จากนั้นไม่รอช้าเราก็เข้าข้างในGATEเจอตม.เลย โดยเข้าช่อง Thai passport priority เลยไม่มีคิวผ่านไปโลดง่ายดาย GATEที่81 เข้าไปอยู่ชั้นล่าง คนนเยอะมากมาย หาที่นั่งเล่นเนตพลางโดยใช้Free Wifi ของAIS โลเกชั่นใกล้เสา555เสียบชาร์ตแบตไปด้วยทำเลดี และแล้วไฟลล์ก่อนหน้าเราก็ดีเลย์ ได้กลิ่นตุตุว่าไฟลล์เราก็น่าจะด้วย 20.30 แล้วช้าไป10นาที เข้าเครื่องไปเงียบๆ ได้นั่งโซนหน้าใกล้น้องคนไทยอีกคนนึงไปเที่ยวเหมือนกัน น้องถามเราเรื่องSim 2Fly ของAIS ใช้ยังงัยบอกไปว่าถ้าเปิดซิมมาแล้วพอไปถึงก็รอsmsเข้าปุ๊บใช้ได้เลย แต่เรากะว่าไปซื้อซิมที่โน่นเปลี่ยนดีกว่าเนตดีทั่วเมือง555 23.00ตามเวลามาเลย์ หางแดงก็พาเรามาจอดที่ปีนังเรียบร้อย ไวเฟร่อออออ

ตม.
ออกจากเครื่องเดินเข้าอาคารขาเข้า เดินลดเลี้ยวเคี้ยวคดนิดหน่อย ไม่มีกระเป๋าก็เลยเดินนำลิ่วเข้าไปที่ตม.คนแรกเลย ตม.เป็นผู้หญิง ยิ้มแย้มดี ไม่ถงไม่ถามสุขภาพซักคำ ถ่ายรูปแชะ สแกนนิ้วปั๊บ Thank you ,Next!!! 555 ดีงาม

ไปที่พัก
ที่พักอยู่แถว Lebuh Julia ณ จุดนี้นั้นเราเลือกแท็กซี่สนามบินนะ5ทุ่มแล้ว น้องคนไทยที่เจอบนเครื่องเค้ามากับเพื่อน3คน พักที่TUNE ตรงใกล้ KOMTAR ส่วนเราก็....ไปคนเดียวซิค่ะ แหะ แหะ ออกมาผ่านCUSTOMมองทางขวา เป็นเคาเตอร์แท็กซี่ หลังจากแจ้งที่อยู่ไป พนง.บอกมาว่า 44.70 RM  ก็ต้องตามนั้นแหละเนอะ ได้ใบเสร็จมา เอาให้คนขับด้านนอก

ใช้เวลาประมาณ25-30นาทีจากสนามบิน แท็กซี่สนามบิน รถดี กว้างขวาง รถหอมด้วย รู้สึกดี คนขับพูดจาดีนะ จากที่คุยกันไปพลางเค้าบอกว่าราคานี้มา 10 ปีแล้วไม่เคยเปลี่ยนเลยรัฐบาลไม่ให้ขึ้น ดีนะเราว่าเพราะถ้าUber หรือGrab ก็ประมาณ20RM เท่านั้นเอง ถ้าแท็กซี่สนามบินขึ้นราคาอีกคนใช้บริการแท็กซี่สนามบินอาจน้อยไปอีกก็ได้

ที่พัก
เม้าท์ไปเรื่อยๆเราก็กำลังจะถึงเกือบๆเที่ยงคืนแล้วรอบที่พักยังครึกครื้นอยู่เลย ที่พักของเราคือ The Frame Guest House คะแนนรีวิว8-9 เลยนะ เราจองห้องแบบDorm รวม 4 เตียง ห้องน้ำรวม 134 RM ทั้ง 3คืน ตกคืนละ 385 บาทรวมอาหารเช้าแล้วนะ ราคาดีบริการดีมากเลย ห้องพักเราอยู่ชั้น2 เบอร์10 ที่พักเป็นปูน มี3ชั้น พื้นเป็นไม้ เวลาเดินเสียงจะดังได้ยินเลยแหละ พนง.มาส่งที่ห้องพร้อมผ้าเช็ดตัว1ผืน เจอเพื่อนร่วมห้องอยู่กันครบเลยเป็นสิงคโปร์ ทักทายกันน่ารักกันทุกคนเลย พนง.บอกว่าประตูที่พักจะปิดตอนเที่ยงคืนถ้าออกไปหาไรกินตอนเข้ามาให้กดกริ่งนะแล้วจะเปิดให้ แต่เราไม่หิวอ่ะขออาบน้ำนอนดีกว่าอีกอย่าง ไปสำรวจห้องน้ำกัน ชั้น2ที่เราอยู่ ห้องอาบน้ำ3ห้อง ห้องส้วม 2 ห้อง ตกแต่งเป็นอิฐกับปูนเปลือย คืนนี้ใช้ไวไฟที่ห้องพักพอเล่นได้ น่าจะแย่งสัญญาณกันนะ ยังไม่ได้ซื้อซิมเพราะที่สนามบินปิดแล้วกะว่าพรุ่งนี้ค่อยออกไปซื้อแล้วกัน





นอนก่อนนะคืนนี้

อาหารเช้า

ที่นี่เริ่ม 07.00-11.00 ไม่มีไรมาก ชา กาแฟ น้ำดื่มจากก๊อกที่ดื่มได้เลย ขนมปังปิ้งเอง มาการีน แยมผลไม้ และกะยา(kaya) สังขยานั่นเอง เราว่าอร่อยนะไม่หวานมากด้วย


แพลนวันแรก

วันอาทิตย์ไม่อยากไปปีนังฮิลล์ คนต้องเยอะแน่ๆเลย ไปพรุ่งนี้ละกัน วันนี้จะไปเดินทัวร์Street arts และ Pinang Peranakan Mansion(คฤหาสน์ปีนังเพอรานากัน) จขกท.อยู่ตะกั่วป่า พังงา เชื้อสายจีนมีความเป็นผสมตั้งแต่รุ่นก๋ง+ย่า ตึกแบบนี้ วัฒนธรรมแบบนี้ของปีนัง อาหารการกินมีความคล้ายคลึงมาก มาครั้งนี้มีความสนใจจะเข้าไปชมความเป็นปีนังที่ได้รับรางวัล world heritage จาก UNESCO คนอื่นอาจจะถามว่ามาปีนังมาทำอะไร ไม่เห็นมีอะไรมากมาย แต่สำหรับเราเรามาแล้วคุ้มนะ (ไม่ดราม่าเล่าสู่กันฟังเฉยๆ) ได้แผนที่จากพนง.ฟร้อนมาพร้อมคำอธิบายและลูกศรชี้อย่างดี Street Arts เจอกันนนน  พร้อมมาก

เดินจะไป LehAmenien เดินตรงตามถนนไปเรื่อยๆ ก็จะมาถึง “มัสยิดกาปิตัน เคลิง” (Kapitan Keling Mosque) ที่มองจากด้านนอกก็จะเห็นอาคารของมัสยิดเป็นสีขาวสะอาดตา ประดับด้วยโดมและหอคอยแบบโมกุลสีเหลือง ริมกำแพงด้านหนึ่งมีหอคอยสูง และล้อมรอบมัสยิดด้วยกำแพงรั้วเตี้ยๆ งดงาม

พอเดินตรงจากมัสยิดมาอีก ก็เหมิอนว่าเดินก้าวเข้ามาในอีกโลกหนึ่งทันที บริเวณนี้จะมีบรรยากาศเป็นชุมชนชาวจีน มีวัด ศาลเจ้า และสถาปัตยกรรมแบบจีนเรียงรายอยู่สองข้างทาง มีร้านขายของที่ระลึกต่างๆ มีร้านจักรยานให้นักท่องเที่ยวเช่าเพื่อขี่ชมรอบๆ จอร์จทาวน์ และยังมีพิพิธภัณฑ์เอกชนเล็กๆ ที่เปิดต้อนรับนักท่องเที่ยวด้วยความเต็มใจ






รวบรวมความเป็นสตรีทอาร์ทไว้ประมาณช่วงเช้านะ

Pinang peranakan Mansion 
ประวัติคร่าวๆ
ปีนัง เปอรานากัน แมนชัน (Pinang Paranakan Mansion) เป็นบ้านคหบดีชาวจีนชื่อ Chung Keng Kwee ที่มาตั้งรกรากที่ปีนัง ถ้ามองจากด้านหน้า หลายคนอาจจะดูเหมือนไม่มีอะไร แต่เข้าไปข้างในแล้วบอกได้คำเดียว งามจับจิต ควรอยู่คู่ปีนังตลอดไป บ้านหลังนี้สร้างในสไตล์เปอรานากัน เปอรานากันคือชุมชนชาวจีน ที่มาอาศัยในแผ่นดินมาเลเซียหรือไทย และพัฒนาวัฒนธรรมขึ้นมาใหม่โดย ผสมผสานวัฒนธรรมจีนและมาเลย์เข้าด้วยกัน ปีนัง เปอรานากัน แมนชัน สะท้อนให้เห็นถึงความมั่งคั่งของชาวจีน ฝีมือการสร้างของช่างเรียกว่าขั้นเทพ ผังของบ้านถูกแบ่ง เป็นสัดส่วนชัดเจน แยกเรือนเจ้านาย ลูกน้อง ครัว ศาลเจ้า ออกจากกัน กลางบ้านจะเป็นลานกลางแจ้ง ห้องรับแขกมีหลายห้อง ทั้งห้องสไตล์จีนใช้รับรองแขกฝรั่ง ห้องสไตล์ ฝรั่งรับแขกจีน 

การจัดแสดงของปีนัง เปอรานากัน แมนชัน นั้นทำได้ดี แสดงถึงวิถีชีวิตของ บาบาและยอนยา (ชายและหญิงชาวเปอรานากัน) ได้ชัด กลิ่นของความรุ่งโรจน์ในวันวานยังมีอยู่ทุกอณู เฟอร์นิเจอร์ เสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องประดับ ล้วนบอกความล้ำค่าและคลาสที่เข้าขั้นของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี น่าเสียดายที่ลูกหลาน Chung Keng Kwee ไม่ สามารถรักษา ไว้ได้ เลยต้องขายให้เศรษฐีปีนังรุ่นใหม่ที่นำมาเปิดเป็นมิวเซียมให้เราได้เข้าชม ที่นี่ก็เคยใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำเรื่องThe Little Nyonya ด้วยนะเธอ
https://drama.kapook.com/view10230.html

เครดิต
http://www.tourism.gov.my/

นิดนึงนะคำว่า “Mansion” ซึ่งความหมายของคนไทยเราโดยมากมักเอามาใช้กันผิดๆเลยอาจมีภาพลักษณ์เหมือนหอพัก ห้องเช่า ราคาประหยัด แต่จริงๆในความหมายกับคนต่างชาติแมนชั่นนี่คือ “คฤหาสน์” นะจ๊ะ
Penang Peranakan ตั้งอยู่บนถนน Church Street โดยยังมีพื้นที่อยู่ใน George Town ตัวอาคารสีเขียวอ่อนแต่เห็นได้สะดุดตา ทำให้คฤหาสน์แห่งนี้หาได้ไม่ยาก เปิดตั้งแต่วันจันทร์ - อาทิตย์ เวลา 09.30- 17.00 น.ค่าเข้าชม 20 RM มีไกด์คอยอธิบายรายละเอียดเป็นรอบๆด้วยนะ







บ้าบ๋า หรือ บาบ๋า (Baba) ส่วนผู้หญิงจะเรียกว่า ย่าหยา (Nyonya) และเมื่อคนกลุ่มนี้มีจำนวนมากขึ้น ก็ได้สร้างวัฒนธรรมรูปแบบใหม่ที่แตกต่างไปจากเดิมของบรรพบุรุษโดยมาผสมผสานกันเป็นวัฒนธรรมใหม่ เมื่อพวกเขาอพยพไปตั้งถิ่นฐานในบริเวณนี้ก็ได้นำวัฒนธรรมของตนกระจายไปด้วย วัฒนธรรมใหม่นี้จึงถูกเรียกรวมๆว่า จีนช่องแคบ (อังกฤษ: Straits Chinese ; จีน:土生華人) ต่อมาเมื่อสมัยอาณานิคมดัตช์ช่วงต้นทศวรรษ 1800 ได้มีชาวจีนอพยพเข้ามามากขึ้น จนทำให้เลือดมลายูของชาวเปอรานากันจางลง จนรุ่นหลังแทบจะเป็นจีนเต็มตัวไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้วัฒนธรรมผสมผสานของชาวเปอรานากันจืดจางลงไปเลย การผสมผสานนี้ยังมีให้เห็นในการแต่งกายแบบมลายูเช่น ซารุง กบายา และชุดย่าหยา ซึ่งถือเป็นการแต่งกายอันสวยงามที่ผสมผสานรูปแบบของชาวจีนและมลายูเข้าด้วยกันอย่างงดงาม ฝ่ายหญิงใส่เสื้อฉลุลายดอกไม้ รอบคอ เอว และปลายแขนอย่างงดงาม นิยมนุ่งผ้าซิ่นปาเต๊ะ ฝ่ายชายยังคงแต่งกาย คล้ายรูปแบบจีนดั้งเดิม อาหารแบบเฉพาะตัว และภาษาที่ผสมผสานคำทั้งมลายู จีน และอังกฤษไว้ด้วยกัน
ในประเทศไทยคนกลุ่มนี้จะอยู่ในแถบจังหวัดฝั่งทะเลอันดามัน โดยเฉพาะพังงา ภูเก็ต ตรัง และจังหวัดใกล้เคียง โดยมีบรรพบุรุษอพยพมาจากปีนัง และมะละกา โดยคนกลุ่มนี้มีวัฒนธรรมใกล้เคียงกับกลุ่มเปอรานากันในประเทศมาเลเซีย, อินโดนีเซีย และสิงคโปร์ ชาวเปอรานากันในไทยใช้ภาษาไทยถิ่นใต้ ที่เจือไปด้วยคำศัพท์จากภาษามลายู, จีน และอังกฤษ ชาวเปอรานากันในประเทศไทย นิยมเรียกกันว่า บ้าบ๋า หรือบาบ๋า ได้ทั้งชายและหญิง เอ๊ะ!!หรือจริงๆแล้วเรามาตามรอยบรรพบุรุษ เราใช้เวลา3ชม.ในคฤหาสน์หลังนี้ เดินดูเองรอบนึงและ ไกด์พาทัวร์รอบๆพร้อมประวัติเล็กๆน้อยๆอีกรอบนึง และพาไปอีกซีกนึงของบ้านที่เป็นศาลบรรพชนของเจ้าของคนเดิมและยังเป็นเจ้าของอยู่ทุกวันนี้ด้วย รวมทั้งมีในส่วนของการขายเครื่องประดับชุดต่างๆของชาวเพอรานากันด้วยครบอ่ะ

หิวแล้วจริงๆ เดินออกจากคฤหาสน์ ออกมาตามถนน Lebuh China เรื่อยๆผ่านร้านขายของชำข้างทางแวะซื้อ ซิมการ์ดของค่าย CELCOM 20RM โทรกลับไทยได้40 Min, Internet 3 MB 

พ่อค้าจัดการเปลี่ยนซิมให้พร้อมเปิดเบอร์ ให้เรียบร้อย รอแต่ยืนยันทางSMS อย่างเดียว เลยซื้อ คิคคาปู้กระป๋องเย็นๆดื่มรอ ราคา 1.70 ถ้าซื้อที่ 7-11 นะ2.20 RMแหนะ เพราะฉะนั้นร้านคนพื้นที่แบบนี้น่าอุดหนุนกว่ามากเลย มีคนเข้าร้านตลอดขายดีด้วย
เดินไปข้างหน้าอีกนิดเจอร้านหัวมุม กลิ่นอาหารหอมฟุ้งเลย Char Koey Teaw คล้ายๆผัดไท+ผัดซีอิ๊วบ้านเรา แม่ค้าซัดภาษาจีนฮกเกี้ยนใส่รัวๆ หน้าเรามันบอกยี่ห้องัยพอเข้าใจนิดๆ ตอบไปว่าเอา1จาน(รอดแล้ว) และก็ถามมาอีกเรื่องใส่ไข่(อ้าว ถามยาว งงวุ้ย ไม่ใช่ล่ะ) เราไม่มั่นใจเลยถามภาษาอังกฤษไป ได้ความว่า ป้าแกถามว่าจะใส่ไข่เป็ดหรือไข่ไก่ (มันต่างกันยังงัยอ่ะ) ป้าบอกว่าต่างกันที่ราคา อ๋อออออ หึหึ ใส่ไข่ไก่ค่ะ


ค่าเสียหาย 5.5 RM อิ่ม อร่อย เดินเผาผลาญพลังงานต่อไป

จนมาหยุดที่7-11 หัวมุม Love Lane ตัดกับ Lebuh Julia มีร้านรถเข็นเปิดขายน้ำแล้ว มีโต๊ะข้างหน้าวางขาย Nasi lamak ด้วย ห่อละ1.3 RM Nasi Lamak ก็คือข้าวสวยหุงกับกะทิหอมกลิ่นใบเตย ทานคู่กับน้ำจิ้มรสเด็ดหรือ "แซมบัล" พร้อมด้วยถั่วลิสงคั่ว ปลา/กุ้งแห้งทอดรสเค็ม และไข่ต้ม ห่อด้วยใบตองเพื่อเพิ่มรสชาติความอร่อย นาสิเลมักถือเป็นมรดกประจำชาติของมาเลเซียนะ ราคาก็ดีงามอีกแระ มีหน้าไข่ /กุ้ง/ปลา/ เลือกเอา ปลากะกุ้งมาอย่างละห่อ พร้อมออเดอร์ชานมชัก มาด้วย ทั้งหมด 3.9 RM ได้มื้อเย็นแล้ว ว้าวววววว ดีงาม 



 

ชานมนี่หวานน้อยอร่อยมากเลย เครื่องดื่มที่นี่รสชาติหวานน้อยหมดเลย ดีต่อสุขภาพ แต่บางครั้งร่างกายก็ต้องการน้ำตาลเพิ่มพลังงานบ้างอ่ะนะ
อีกนิดเดียวถึงที่พักแระ รีบอาบน้ำสระผมเลย ร้อนระอุมาก ค่ำนี้ค่อยไปดูบรรยากาศfood Street กันเนอะ

Nasi lamak 2 ห่ออิ่มเลย แต่ออกไปชมบรรยากาศซักนิด เดินไป2นาทีถึง ไปเล็งๆไว้คืนพรุ่งนี้ค่อยมาจัด แต่มาเจอขนมที่เหมือนขนมแถวบ้าน ก็คือว่ามันเป็นขนมเดียวกันนี่แหละ ปีนัง เรียก APOM(อาป้อม) ที่ตะกั่วป่า พังงาเรียก ขนมอาโป้ง เจ้านี้เป็นแบบกรอบจ้าอันละ0.5 สั่ง มา4เลย แผ่นเล็ก อุดหนุนอาม่าแก




ปีนังฮิลล์(Bukit Bundara)

ลงมาทานเช้า น้ำพร้อม แผนที่พร้อม ไปขึ้นรถเมล์กัน ตั้งใจไปต่อรถที่ Komtar ท่ารถ เดินออกที่พักไปป้ายรถเมย์เล้ียวซ้ายไปตามถนน เจอศาลเจ้าแม่กวนอิมแห่งแรกในปีนัง สร้างขึ้นโดยชาวจีนฮกเกี้ยนในปีนัง งดงามด้วยสถาปัตยกรรม สักการะองค์เจ้าแม่กวนอิม 18 กร ด้วยธูป


ป้ายรถเมย์อยู่หน้าโบส์คริสต์กลางเมือง โบสถ์เเซนต์จอร์จ (St George’s Church) โบสถ์แห่งนี้ เป็นโบสถ์คริสต์นิกายแองกลิลัน ที่เก่าแก่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สร้างขึ้นในปี 1818 โดยใช้แรงงานนักโทษ เป็นโบสถ์ที่สง่างาม โดดเด่นที่สุดบนเกาะปีนัง

หน้าตาของรถเมล์ฟรีค่ะ พาเราไปยัง Komtar ท่ารถ เพื่อไปขึ้นรถเมย์สาย 204 ไปปีนังฮิลล์ 2RM ประมาณ 30 นาที



ปีนังฮิลล์ (Penang Hill) หรือ บูกิต เบนดีรา (Bukit Bundera) ตั้งอยู่บนเนินเขา สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 823 เมตร ด้วยความสูงระดับนี้ จึงทำให้อากาศเย็นสบาย บริสุทธิ์ สดชื่น ต้นไม้เยอะ  และด้วยความที่อยู่บนเขา จึงเป็นจุดชมวิวพาโนรามาได้อย่างเลิศเลอของเมืองจอร์จทาวน์ (George Town) สะพานปีนังด้วย
ต่อแถวซื้อตั๋วรถรางขึ้นไป 30 RM สำหรับ 2 ways Normal Lane รอคิวนานเช่นกันประมาณ 30 นาที นี่ถ้ามาเมื่อวานนะสงสัยเกือบชม.แน่ Fast Lane ราคามากกว่าเท่านึงเลย60 RM ไม่เป็นไร รอได้ค่ะ 






มีแหล่งชมวิวใหม่ชื่อ Habitat ด้วย กลับลงมาก็เที่ยงแล้ว มีfood court อยู่หน้าปีนังฮิลล์ สั่งข้าวผัดรวมไปจาน 4.5 RM น้ำมะม่วงปั่น แบบบางๆ 3.5 RM 

มีแรงขึ้นรถเมย์สายเดิมกลับแระ 2RM เหมือนเดิม

Coffee on the table 

คาเฟ่เก๋ๆชิคๆ เป็น 3D decoration ค่ะ นี่ก็สั่งhot choc มาเป็นเซตกับ lemon เมอแรงค์ 16.90RM ทุ่มทุนสร้างกันไปเลย ค่าข้าวยังน้อยกว่านี้ ขอบอก หุหุ

คือดีอ่ะ หวานน้อย อร่อย

มาแวะถ่ายรูประหว่างทางเดินกลับที่พัก


พอ2ทุ่มก็ออกมาหาไรกิน พุ่งไปยังเป้าหมาย Lok Lok เมนูนี้เรียกว่า โหลก โหลก หรือ ลก ลก ค่ะ พ่อค้าแม่ค้าเค้าจะเอาของกินมาเสียบไม้ ตั้งเอาไว้ มีทั้งผัก สด มีเห็ด มีเนื้อไก่เนื้อหมู ของทะเล มีลูกชิ้นอะไรต่างๆ ของแต่ละร้าน ใครอยากกินเท่าไหร่ ก็หยิบมาเสร็จแล้วก็ เอามาจิ้มจุ่ม ลวกกันในหม้อ ที่มีน้ำซุปเดือดตรงหน้ารถเข็น พอแกว่งไปแกว่งมาจุ่ม ในน้ำซุปได้แล้วก็เอาขึ้นมาจิ้มกับน้ำจิ้ม ที่มีหลายแบบให้เลือก แต่เราเลือกน้ำจิ้มสะเต๊ะ เวลาคิดตังค์แม่ค้าเค้าจะดูที่ไม้แต่ละไม้ก็มีสีต่างๆราคาก็ไม่เท่ากัน เขาจะมีป้ายบอกว่าสีอะไรราคาเท่าไหร่นับไม้กันเสร็จก็จ่ายตังค์ของเราค่าเสียหาย 10RM ถ้วน



น้ำมะม่วงใส่มุกป๊อป ราคา3.5RM

Wan Tan Mee ไซส์เล็ก 4.5RM

เช้าวันกลับ
เนื่องจากจขกท.จะไปซื้อของฝาก แล้วก็จะไปชิม ลอดช่องถั่วแดงกวนในตำนานซะหน่อย เริ่มออกเดินกันเลยแวะไปซื้อของฝากก่อนเปิด10.00-21.00 ทุกวัน

Ming Xieng Tai

ร้านขนมขึ้นชื่อของปีนัง ขนมอบแบบดั้งเดิม ทาร์ตไข่เริ่ด ขนมเปี๊ยะหรือเต้าส้อคล้ายๆที่บ้านเรา แล้วแต่จะเรียก แต่เดินผ่านร้านต้องได้กลิ่นลอยมากระทบจมูก จะต้องซื้อกลับบ้าน ลูกละ2.05 RM อร่อยนะ ใส่ตู้เย็นไว้ไม่แข็งเลยนิ่มและหอมมาก


Cheah kongsi

ในเมืองปีนังมีกงสีอยู่หลายตระกูล “กงสี” (Kongsi) คือ สมาคมตระกูล ซึ่งชาวจีนที่อพยพมาจากแผ่นดินใหญ่จะชักชวนและช่วยเหลือเครือญาติในตระกูลแซ่เดียวกันให้มาอยู่ร่วมกัน จึงตั้งสมาคมตระกูลแซ่ขึ้นมา การอพยพเข้ามาปีนังของคนจีนแผ่นดินใหญ่เพราะความมั่งคั่งรุ่งเรืองของเกาะปีนังในยุคอาณานิคม และบ้านเก่าแก่แห่งนี้เป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่ที่ชื่อว่า ตระกูลเจีย





ระหว่างทางไป ถนน Lebuh Kang Kwee 










ก่อนถึงร้านลอดช่องในตำนาน ก็ต้องหาของคาวรองท้องก่อนของหวาน





Char koey toew อีกแล้วสั่งคู่กับ ซินเชา(เฉาก๊วยนั่นแหละ) ซึ่งไม่มีความหวานเลย แบบว่าเดินมาเหนื่อยร่างกายต้องการน้ำตาล555 ส่วนขนมนั้นกล่องละ2.5RM ชนมชั้น กับขนมโค เหมือนแถวบ้านเปี๊ยบแต่ไม่ได้ลองชิมดูนะ มื้อนี้หมดไป 6.5+3.0 =9.5 RM

Penang Road Famous Teochew Chendul

Chendul คล้ายๆ ลอดช่องน้ำแข็งใส ขนมหวานชื่อดังของชาวจีน-มาเลย์ ต่างกับบ้านเรา คือเค้าจะไสน้ำแข็งรองก้นถ้วยก่อน แล้วก็ราดน้ำเชื่อมสีน้ำตาลเข้ม เหมือนน้ำเชื่อมน้ำอ้อย หรือน้ำตาลแดงเข้มข้น แล้วก็จะมีถั่วแดงต้มน้ำตาลโปะลงไป และท๊อปบนสุดด้วยลอดช่องน้ำกะทิ หวานน้อยราคาถ้วยละ 3.0 RM เย็นๆ ชื่นใจดี ยืนกินนะ อร่อยดี 


อิ่มมากมายเดินย่อยซิจ๊ะ กลับมาเช้คเอ้าท์ที่โรงแรม จนท.ใจดีมากให้ฝากกระเป๋าแล้วก็เรียกอูเบอร์ไปสนามบินให้ด้วย น่ารักจริงๆ ออกมายืนส่งด้วยนะ ประทับใจมากค่ะ Uber ไปสนามบิน 20 RM เท่านั้นนะจ๊ะ 35 นาทีเพราะออกช่วงเย็น ไฟลล์กลับเรา20.25

ขากลับเดินทางแค่40นาทีก็ถึงแล้ว เร็วมากมาย ประทับใจในการเดินทางครั้งนี้มากมายเช่นกัน

BYE BYE PENANG ,Till we meet again.....